Trochę historii, czyli od początku do dziś…

Początki Środowiskowego Domu Samopomocy „Tulipan” w Kaliszu sięgają roku 1979, kiedy to rodzice dzieci z upośledzeniem umysłowym utworzyli Koło Pomocy Dzieciom Specjalnej Troski. Podjęli działania, mające na celu między innymi pozyskanie odpowiedniego lokalu z przeznaczeniem na zorganizowanie ośrodka świadczącego specjalistyczną opiekę nad dziećmi.

W 1988 roku Koło otrzymało bazę lokalową w postaci trzypokojowego mieszkania o powierzchni 64 m2  i od 7 marca 1989 roku zaczęło funkcjonować jako filia Państwowego Domu Opieki Społecznej – Dzienny Ośrodek Adaptacyjny.

W wyniku zmian reorganizacyjnych, od 1 stycznia 1990 roku placówka stała się komórką Dziennego Domu Pomocy Społecznej w Kaliszu.
W tym samym roku zmieniła się również siedziba jednostki. Nowy lokal wygospodarowano z części pomieszczeń przedszkola przy ul. Widok 77, zaś po jego likwidacji, która nastąpiła w dniu 1 grudnia 1991 roku, ośrodek otrzymał do swojej dyspozycji cały obiekt przedszkolny.

W kwietniu 1993 roku decyzją Zarządu Miasta Kalisza nastąpiła zmiana nazwy z Dziennego Ośrodka Adaptacyjnego na Dzienny Ośrodek Rehabilitacyjno-Wychowawczy.

Rok 1993 i 1994 to czas kapitalnych remontów obiektu. Nastąpiła między innymi wymiana okien, remont dachu, remont kuchni.

Od 1 stycznia 1995 roku uchwałą Rady Miasta Kalisza ośrodek funkcjonuje jako samodzielna jednostka budżetowa. Od tego czasu następuje intensywny rozwój placówki, przybywa coraz więcej wychowanków.

W 1997 roku przy pomocy Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych przeprowadzono remonty, które usprawniły poruszanie się osobom niepełnosprawnym na terenie placówki. Wyrównano powierzchnie tarasów, zbudowano podjazdy, wybrukowano alejki i chodniki wokół budynku oraz w ogrodzie. Zakupiono transporter schodowy.

Lata 1998-2001 to powiększanie zaplecza terapeutycznego, rehabilitacyjnego i gospodarczego ośrodka. Wykonano kapitalne remonty łazienek.

W marcu 2004 roku Ośrodek ponownie został przekształcony, tym razem na Środowiskowy Dom Samopomocy „Tulipan”. Jednostka do chwili obecnej funkcjonuje w formie jednostki budżetowej w strukturach pomocy społecznej. Finansowana jest ze środków wojewódzkich jako zadanie zlecone gminie na mocy porozumienia. Jest ośrodkiem wsparcia tzn. środowiskową formą pomocy półstacjonarnej służącej utrzymaniu osoby niepełnosprawnej w jej naturalnym środowisku.

Lata 2005-2010 to dalszy rozwój Domu. W tym czasie między innymi zakupiono nowe autobusy przeznaczone do transportu uczestników na zajęcia, zainstalowano windę, dokonano wielu działań mających na celu usprawnienie funkcjonowania Domu oraz podniesienie estetyki pomieszczeń. Zakupiono różnorodny sprzęt rehabilitacyjny dostosowany do potrzeb uczestników. Zorganizowano salę doświadczania świata dla terapii polisensorycznej oraz salę wyciszeń, które są sukcesywnie uzupełniane w profesjonalny sprzęt, doposażono ogród w sprzęt rekreacyjny.

Ostatnie dziesięciolecie dla Domu to czas doskonalenia metod terapeutycznych, doposażania pomieszczeń i zakupu nowoczesnego sprzętu by nadążyć za pędzącym rozwojem społecznym oraz gospodarczym. To także czas dostosowywania warunków Domu do potrzeb jego dorastających uczestników i również doskonalenie zawodowe i specjalistyczne kadry zajmującej się opieką i oddziaływaniami terapeutycznymi. To także okres dążenia do osiągnięcia standardów, które, jak się okazało, stały się istotnym warunkiem funkcjonowania tego typu ośrodków w Polsce. Aktualnie Dom spełnia standardy, które zostały określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 9 grudnia 2010 roku w sprawie środowiskowych domów samopomocy. Środowiskowy Dom Samopomocy w obecnym kształcie działa na podstawie ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., poz.1507  z późn. zm.), oraz ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1878 z późn. zmianami).

A skąd nazwa jednostki?

Mieszkańcy naszego miasta kojarzą nasz Dom z nazwą TULIPAN. Mało jednak kto wie, że nadano ją wiele lat temu na cześć Holendrów, którzy patronowali placówce, wspomagali ją finansowo, zakupując między innymi  sprzęt rehabilitacyjny dla uczestników.